En memòria de la Maria Dolors Canals (1949-2007)


Volem despedir-nos de la nostra amiga Mª Dolors Canals (1949-2007) que ens ha deixat malgrat la seva voluntat de viure i de ser al nostre costat. Em ve a la memòria els esmorzars al bar de Belles Arts sota una gran figuera, envoltats de pardalets, als quals ella donava de menjar amb estimació, mentre el sol ens acariciava. Parlavem de música, de literatura, de xocolates (em vas descobrir el Sampaca), i de tot allò que acostumen a parlar els amics, de les coses cotidianes. Sempre que anaves de viatge em portaves alguna curiositat,  Dolors, els teus amics de la UPC no t’oblidarem!

(MONTSE JOSÉ, ROSA SANROMÀ, ANA ESPINOSA, PILAR LLOPART I TOMÁS RUIZ).

Comentarios

  1. Am motiu del desè aniversari de la prematura mort de la nostra amiga Maria Dolors Canals, li vull dedicar un entranyable poema de Juan Ramón Jiménez.

    …Y yo me iré. Y se quedarán los pájaros
    cantando;
    y se quedará mi huerto, con su verde árbol,
    y con su pozo blanco.

    Todas la tardes, el cielo será azul y plácido;
    y tocarán, como esta tarde están tocando,
    las campanas del campanario.

    Se morirán aquellos que me amaron;
    y el pueblo se hará nuevo cada año;
    y en el rincón aquel de mi huerto florido y encalado.
    mi espíritu errará, nostálgico…

    Y yo me iré; y estaré solo, sin hogar, sin árbol
    verde, sin pozo blanco,
    sin cielo azul y plácido…
    Y se quedarán los pájaros cantando.

    Juan Ramón Jiménez, 1910

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

(L56) Las afinidades electivas (1809)

(L111) El mundo de ayer. Memorias de un europeo (1942)

Manuel Vilas, El autor y su obra: La literatura y la vida (2019)